Για να μην ξεχνιόμαστε…

«Θα εμφανίζεστε πάντα αγχωμένος, μοιραίος για τον τόπο, σε πλατείες και στο Κοινοβούλιο, έτοιμος να διχάσετε τον τόπο και να σπρώξετε την πολιτική ζωή στη μισαλλοδοξία, το φανατισμό και τις ύβρεις. Ναι - τις ύβρεις. Και θα με βρίσκετε πάντα μπροστά σας, έτοιμο να οδηγήσω τη χώρα στον 21ο αιώνα με στιβαρό χέρι» είπε προχθές το βράδυ, κλείνοντας τη συνεδρίαση της Βουλής, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατία Κώστας Καραμανλής, απευθυνόμενος στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου. Και, φυσικά, απέσπασε το θερμότατο και παρατεταμένο χειροκρότημα των βουλευτών του κόμματός του. Φυσικά, στον ίδιο «υψηλό» τόνο κινήθηκαν και οι τοποθετήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, με το ανάλογο, ασφαλώς, χειροκρότημα. Όμως εδώ υπάρχει μια διαφορά: Όταν, πριν γίνει πρωθυπουργός, ο Κώστας Καραμανλής αποκαλούσε τον Κώστα Σημίτη από το βήμα της βουλής ως «αρχιερέα της διαπλοκής» ο ίδιος δεν «δίχαζε τον τόπο και δεν έσπρωχνε την πολιτική ζωή στη μισαλλοδοξία, το φανατισμό και τις ύβρεις»; Όταν μιλούσε για «οικονομία τραβεστί», δεν έπραττε το ίδιο; Όταν επινοούσε τον όρο «νταβατζήδες της πολιτικής» δεν υποβίβαζε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης; «Ο κατήφορος του πρωθυπουργού, της διαπλοκής, δεν έχει τέλος. Καθημερινά ο κ. Σημίτης αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων», έλεγε το Δεκέμβριο του 2000 ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος, τώρα, εμφανίζεται «συναινετικός»! Αφήστε, δε, που μάλλον «ξεχνά» να καταδικάσει και ανάλογες δηλώσεις κορυφαίων υπουργών του, όπως εκείνη του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη, για τους «κανακάρηδες εγχώριων και ξένων συμφερόντων»! Για να μην ξεχνιόμαστε, λοιπόν…